غزل غزل های سلیمان   2013-09-04 09:21:19

سرود دوم

«- من گل ِ سرخ ِ شارون نرگس ِ خندان و سوسن ِ دره‏ هام.» «- چون سوسن ِ دره در ميان ِ خاربُنان، دل آرام ِ من در صف ِ باكره‏ گان هم از آن‏ گونه است.» «- چون درخت ِ سيبى ميان ِ درختان ِ جنگلى، دل دار ِ من در صف ِ همگنان، هم از آن ‏گونه است. دوست مى ‏دارم به سايه‏ اش بنشينم و ميوه‏ اش در كام ِ من چه دل ‏انگيز است! دلدار ِ من مرا به خانه‏ ى سرمستى رهنمون شده و درفش ِ او بر سر ِ من محبت است. آه! اينك يكى منم از عشق نالان و درمانده… نيروهاى مرا به گرده‏ هاى كشمش‏ دار مايه دهيد و جان ِ مرا به سيب ِ عطر آگين تازه كنيد كه من بيمار ِ عشق‏ ام. اينك نوجوان ِ جميلى كه من‏ اش دوست مى‏ دارم! دست ِ چپ‏ اش زير ِ سر ِ من است و بازوى راست‏ اش مرا تنگ در بر مى‏ فشارد.» اى دختران اورشليم! من سيه چرده‏ام اما جميله مى‏خوانندم همچون خيمه‏هاى قيدار و شادروان سليمان. در من به شگفتى مبينيد كه سيه چرده ‏ام، كه مرا آفتاب بريان كرده است، ازين دست كه مى ‏بينيد. پسران ِ مادرم آرى به من بر آشفتند و مرا، در تف ِ آفتاب به نگه‏بانى ِ تاكستان ‏هاى خويش گماشتند و بدين‏ گونه، دريغا! از تاكستان ِ خويش مراقبت نتوانستم…» «- با من بگوى، اى كه جان ِ من ‏ات دوست مى‏ دارد! به هنگام ِ خواب ِ نيمروزى كجا بودى؟ با ماده غزالان صحرايى ِ خويش كجا آراميده بودى و تا به كِى آواره‏ ى آغل ‏هاى هم راهان ِ تو بايدم بود؟» «- اى ميان ِ تمامى ِ باكره‏ گان به زيبايى سر! راستى را ياراى دريافتن ‏ات نيست، يا مگر خود سر ِ دانستن ندارى؟ يا مگر خود از اين مايه بى ‏غش و ساده دلى؟- : رمه‏ ى گوسپندان را پى بگير و بزغاله ‏گان‏ات را به چراگاه‏ ها بران كه از مسكن ‏هاى شبانان دور نيست… تو خود اين همه را مى ‏دانى – اى دل ارام ِ من اى ماديان ِ سركش ِ من، ميان ِ ارابه‏ هاى فرعون! – كه مرا دل ‏فريبنده ‏یی، به واسطه ‏ى دو رُخان ت، با آرايه ‏ها و پيرايه‏ هاشان و به واسطه‏ ى گلوگاه ‏ات، با آويزه‏ ها و سينه ‏ريزهايش… هم امشب از براى تو خواهم آورد اين بازو بندكان را كه از زر ِ سرخ به دستان خود ساخته ‏ام به راى تو، و اين زينت ‏هاى قلمكار را كه از زر ِ سپيد است.» «- دلدار ِ شاه‏ وار ِ من بر مُخّده ‏ى خويش از ضيافت ِ عشق ِ ما سرمست مى ‏شود و از محبوبه‏ ى خويش عطر ِ محرم ِ صحرا را مى‏ بويد. از براى من او طبله‏ ى مُرى است كه ميان ِ دو پستانم مى‏ آرامد. محبوب من مرا خوشه ‏ى عطر افشان ِ سنبل است خرمنى از گل‏هاى حناست خوشه‏ ئى از انگور ِ شيرين ِ بان است در تاكستان‏ هائى كه از چشمه ‏ساران جدى سيراب مى ‏شود.» «- چه زيبائى تو! اى يار، چه زيبائى! و چشمانت دو كبوترند. چه نيكويى تو اى دلدار، و از حلاوت چه سرشارى! نگاه كن كه سرسبزى ِ چمن چه ‏گونه به آراميدن ‏مان مى ‏خواند! آنك چمن: كه زفاف ِ ما را بستر خواهد شد؛ و درختان ِ سدر: سايبان و بامى كه پناه‏ مان دهد، و اين سروها كه به چشم زيباست ستون‏هاى خانه ‏ى ما خواهد شد.»

ترجمه ی احمد شاملو از عهد عتیق

	نام
	پیام
	Write all letters which are not black! حروفی که سیاه نوشته نشده در پنجره وارد کنید.

روز نوشتها

یادها

شعرها

از دیگران

من و جنهایم

داستانها

انتخابات